نوشته های دیگران ()

____________ _________

____________ _________

وداع  گابریل گارسیا مارکز نویسنده معاصر آمریکای جنوبی .

 مارکز  بعد از اعلان رسمی و تأیید سرطان وی و شنیدن خبر بیماریش این متن را به عنوان وداع نوشته است هر چند ابهاماتی درباره نویسند? آن وجـود دارد ... (گابریل گارزسیا مارکز ملقّب به گابو است) . وی با رمان اعجاب انگیزش که 5 سال نوشتنش به طول انجامیده به نام صد سال تنهایی ..برند? نوبل ادبیّات 1982 در استهکلم است  . گابو پیشگام سبک ادبی رئالیسم جادویی است ، هر چند تمام آثارش را نمیتوان در این دسته بندی قرار داد . به هر حال از دیگر کتب وی میتوان به عشق سالهای وبـا ، ساعت شوم ، کسی به سرهنگ نامه نمی نویسد و یا ژنرال در مخمصه که گاه دیده ام برخی از ناشران آنرا به به ژنرال در هزارتوی خویش ترجمه کرده اند اشاره کرد .

 که معنای تحت الفظی اش همان ژنرال در مخمصه است

.مارکز  هرگز نوشتن این متن را تکذیب نکرد

____________ _________ _________ _________ ___

"اگر خداوند برای لحظه ای فراموش می کرد که من عروسکی کهنه ام و قطعه کوچکی زندگی به من ارزانی می‌داشت،

شاید همه آنچه را که به ذهنم می رسید را بیان نمی‌‌داشتم، بلکه به همه چیزهائی که بیان می‌کردم فکر می کردم.

اعتبار همه چیز در نظر من، نه در ارزش آنها که در معنای نهفته آنهاست

.
کمتر می‌خوابیدم و دیوانه‌وار رویا می دیدم، چرا که می‌دانستم هر دقیقه‌ای که چشمهایمان را برهم می‌گذاریم ?

 شصت ثانیه نور را از کف می‌دهیم. شصت ثانیه روشنایی

 .

هنگامی که دیگران می‌ایستند ? من قدم برمی‌داشتم و هنگامی که دیگران می‌خوابیدند بیدار می ماندم.

هنگامی که دیگران لب به سخن می‌گشودند? گوش فرا می‌دادم و بعد هم

از خوردن یک بستنی شکلاتی چه حظّی که نمی بردم .



اگر خداوند ذره‌ای زندگی به من عطا می‌کرد? جامه‌ای ساده به تن می کردم.

 نخست به خورشید خیره می شدم و کالبدم و سپس روحم را عریان می‌ساختم.



خداوندا?اگر دل در سینه ام همچنان می تپید تمامی تنفرم را بر تکه یخی می‌نگاشتم و

 سپس طلوع خورشیدت را انتظار می کشیدم.



روی ستارگان با رویاهای "وان گوگ" وار ? شعر "بندیتی”(*) را نقاشی می کردم و با صدای دلنشین "سرات"(**) ترانه عاشقانه‌ای به ماه پیشکش می‌کردم .

 با اشکهایم گلهای سرخ را آبیاری می کردم تا زخم خارهایشان و بوسه گلبرگ ها‌یشان در اعماق جانم ریشه زند.



خدواوندا ?اگر تکه‌ای زندگی می‌داشتم ? نمی‌گذاشتم حتی یک روز از آن سپری شود بی‌آنکه

 به مردمانی که دوستشان دارم ? نگویم که «عاشقتتان هستم» ،

 آن گونه که به همه مردان و زنان می‌باوراندم که قلبم در اسارت (یا سیطره )محبت آنهاست .



اگر خداوند فقط و فقط تکه‌ای زندگی در دستان من میگذارد ? در سایه‌سار عشق می‌آرمیدم. به انسانها نشان می دادم که در اشتباهند

 که گمان کنند وقتی پیر شدند دیگر نمی توانند دلدادگی کنند و عاشق باشند.
آه خدایا! آنها نمی دانند زمانی پیر خواهند شد که دیگر نتوانند عاشق شوند

!



به هر کودکی دو بال هدیه می دادم ? رهایشان می کردم تا خود بال گشودن و پرواز را بیاموزند.

 به پیران می‌آموزاندم که مرگ نه با سالخوردگی که با نسیان از راه می‌رسد.

 آه انسانها، از شما چه بسیار چیزها که آموخته‌ام.

من یاد گرفته‌ام که همه می‌خواهند درقله کوه زندگی کنند ?

بی آنکه به خوشبختی آرمیده در کف دست خود نگاهی انداخته باشند.

 چه نیک آموخته‌ام که وقتی نوزاد برای نخستین بار مشت کوچکش را به دورانگشت زمخت پدر میفشارد

? او را برای همیشه به دام خود انداخته است.

دریافته ام که یک انسان تنها زمانی حق دارد به انسانی دیگر از بالا به پائین چشم بدوزد که ناگزیر است

او را یاری رساند تا روی پای خود بایستد

 .
من از شما بسی چیزها آموخته ام و اما چه حاصل? که وقتی اینها را در چمدانم می‌گذارم که در بستر مرگ خواهم بود.»

____________ _________ _________ ____
 

____________ _________ _______

نوشته های دیگران ()

این هم مراحل یه کار اداری

نوشته های دیگران ()

ترادرگاه ودر بی گاه خواندم

ترا درراه ودر بی راه خواندم    

نیامد از تو آوازی،مبادا    

که من این قصه راگمراه خواندم       

  *         

ترا در بندودرپرواز خواندم    

ترا در آخروآغازخواندم 

نیامد از تو آوازی،مبادا  

که من بیهوده این را باز خواندم؟ 

                  *           

تو هستی! دید ه اندت در صحاری

میان عطر گلهای بهاری    

تو هستی ! گر چه درپاسخ به سوزم      

به من نه گفته باشی ،یا که آری

          *

من اینجا گم شدم فانوس من باش

رهی طی کرده ام طاووس من باش

دراین امواج سخت پرتلاطم

چراغ راه اقیانوس من باش

      *

مجالم ده که بال وپر بگیرم

مرام عاشقی از سر بگیرم

زمانم اندک ووقت است جاری

نمی خواهم رهی دیگر بگیرم

      *

چه حاصل باغ را آبی نباشد

شبی باشد ومهتابی نباشد

پرنده پر زند زین سو به آن سو

ولی دردشت تالابی نباشد

*

چه حاصل ، خیز از آهو بگیری

پر پرواز از تیهو بگیری

نشانی بلبلی را بین گلها

ولی آواز را از او بگیری

     *

چه بی تو بر فراز کوه باشم

چه در اعماق یک اندوه باشم

چه فرقی می کند وقتی نباشی

که تنها،یا که در انبوه باشم

*

من اینجا آتشستم دود با تو

سکوتم.نغمهء داوود با تو

من از گلهای داودی سرودم

ولیکن قصهء نمرود با تو

             *     

____________ _________ ______

 بزن باران وبارانی ترم کن
به آن آبی که میدانی ترم کن
من از شب تا سپیده راه رفتم
کم ار رفتم بیابانی ترم کن
*
بتاب و تابشت را بیشتر کن
  مرا با آسمانت خویش ترکن
اگر یاران تو درویش هستند
مرا از آن همه درویش تر کن

نوشته های دیگران ()

اغلب شما به شکر خدا، داستان شازده کوچولو را بلدید. او پسرکی است که در یک سیاره زندگی می کند. در آن سیاره چز یک درخت بائو باب بزرگ چند آتشفشان، چیزی وجود ندارد. پسرک بسیار ظریف طبع و حساس است و شخصیتی جالب دارد. مثلاً او عاشق غروب است؛ چون غروب هم زیبا و هم کمی اندوهبار است. از آنچا که سیاره اش خیلی کوچولوست. هر بار که صندلیش را چا به چا می کند، می تواند غروب تازه ای را تماشا کند. برای همین، روزی چهل و چهار بار غروب خورشید را می بیدد. خیلی محشر است، مگر نه!

تا اینکه روزی دانه ی کوچکی در سیاره ی او می افتد و رشد می کند و تبدیل به یک بوته ی گل سرخ می شود. شازده کوچولو با دل وجان از آن مراقبت می کند تا وقتی که غنچه می دهد و تبدیل به گل دلپذیری می شود. شازده کوچولو به عمرش گل سرخ ندیده است. گل همین طور که خوشگل تر می شود، لوس تر و بی معنی تر هم می شود ( اغلبشان همین طورند! ) او دائماً خود را آرایش می کند و می گوید: «منو از آفتاب بپوشون»،«منو از باد بپوشون» و بالاخره چنان از شور به در می کند که کفر شازده کوچولو بالا می آید و به این نتیجه می رسد که اصلاً و ابداً زبان گل سرخ را نمی فهمد. همین مسأله باعث می شود که بالاخره سیاره را ترک کند و به بقیه ی سیاره ها برود. بلکه زبان بقیه را بهتر یاد بگیرد،بفهمد عشق چیست، زندگی چیست و با شناختن این ها و آشنا شدن با آدم ها، حکمت بیاموزد و این درست همان چیزی است که ما دلمان می خواهد شماعزیزان یاد بگیرید.

شازده کوچولو سر راهش با آدم های عجیب و غریب رو به رو می شود که هر کدام به نوعی مشغول خود هستند. سرانجام هم با موجود بسیار عاقلی به اسم روباه ملاقات می کند. روباه به شازده کوچولو می گوید: «منو اهلی کن» شازده کوچولو می گوید:«خب من که نمی دونم این ها که می گی یعنی چی. به من بگو اهلی شدن یعنی چی» روباه می گوید،«اهلی شدن یعنی ایجاد ارتباط با دیگران، در میانشان راه پیداکردن، غمخوار شدن و غمخوارپیدا کردن»

باقی  داستان را یا می دانید یا می روید و می خوانید. شازده کوچولو روباه را اهلی می کند، البته اهلی شدن، رنج و درد هم دارد. چون در لحظه ی جدایی، کسانی که با هم ُانس گرفته اند، درد می کشند.شازده کوچولو پس از این تجربه متوجه می شود، اصلاً مهم نیست که دنیا پر ا ز گل سرخ است. چون گل سرخ   او کسی است که شازده کوچولو برایش زحمت کشیده و به خاطر عشقی که صرفش کرده، گل منحصر فردی است. بچه های ما هم گل سرخ های منحصر به فردی هستند درست می گویم؟     

نوشته های دیگران ()